معنی دنگ چو - جستجوی لغت در جدول جو

دنگ چو

فرهنگ گویش مازندرانی

سنگ رو

گستاخ، بی شرم، بی حیا، سخت رو

فرهنگ فارسی عمید

دنگ کوب

کسی که در دستگاه شالی کوبی کار می کند و شلتوک می کوبد، دنگی

فرهنگ فارسی عمید

تنگ خو

بدخو، بدخلق

فرهنگ فارسی عمید

رنگ رو

کنایه از رنگ و ظاهر چیزی، زیبایی و درخشندگی، رنگ و روی، رنگ و رو

فرهنگ فارسی عمید

سنگ سو

(سَ)

مسن. سان. فسان. حجرالمسن. سنگی که با آن چاقو و کارد تیز کنند. (یادداشت بخط مؤلف). سنگ ساب

لغت نامه دهخدا

سنگ نو

(سَ گِ نَ / نُو)

سنگی است شفاف و سفید مصنوع یا طبیعی که آنرا تراش الماس دهند و فص نگین کنند. شیشه یا بلور مصنوع که از آن نگین انگشتری کنند. (یادداشت بخط مؤلف). قسمی سنگ شفاف سفید چون الماس، کم قیمت که بتراشند و از آن انگشتری و دیگر زینتها کنند. (حدود العالم)

لغت نامه دهخدا

دنگ کوب

(سِ)

دنگ کوبنده. دنگی. کسی است که مزد گیرد و به دنگ شلتوک را از پوست برآرد تا برنج را سفید کند، و در لهجۀ شوشتری آن را دنکو گویند. (لغت محلی شوشتر، نسخۀ خطی کتاب خانه مؤلف). شخصی که برنج را از پوست جدا کند. (برهان) (ناظم الاطباء). کسی که در دنگ کار کند و شلتوک کوبد. رجوع به دنکو شود

لغت نامه دهخدا

رنگ رو

(تَ رَ / رِ دَ / دِ)

آنچه رنگش برود. آنچه رنگش ثابت نیست. جامه یا پارچه ای که رنگ آن از آفتاب بشود. رنگ باز (در لهجۀ مردم خراسان)

لغت نامه دهخدا

رنگ رو

(رَ گِ)

لون مخصوص چهره. رنگ بشره.
- رنگ رورفته، رنگ پریده. بیرنگ شده. رجوع به رنگ پریده و رنگ پریدن شود

لغت نامه دهخدا

تنگ رو

(تَ)

تنگ روی. رجوع به همین کلمه شود

لغت نامه دهخدا

تنگ خو

(تَ)

بدخو و کج خلق. (ناظم الاطباء). تنگ خوی. زودخشم. دشوارخوی:
کارها تنگ گرفته ست بدوی
روزۀ تنگ خوی کج فرمای.
فرخی.
خطا کرد پرگار غمزش همانا
که رسم جفا بر من آن تنگ خو زد.
خاقانی.
رجوع به تنگ خویی و تنگ و دیگر ترکیبهای آن شود

لغت نامه دهخدا

چنگ تو

(چِ)

شهری از چین، پایتخت سوچوان. 800000 تن سکنه دارد و مرکز بزرگ صنعتی است

لغت نامه دهخدا